METODY LECZENIA stare

Osteopatia (medycyna osteopatyczna) jest filozofią, nauką i sztuką.

Jej głównym założeniem jest traktowanie organizmu ludzkiego jako integralnej całości w której zachodzą powiązane ze sobą procesy. W myśl tej zasady badanie osteopatyczne nie koncentruje się na jednej wybranej części ciała. Zadaniem osteopaty jest odnalezienie pierwotnej dysfunkcji organizmu, która początkowo może wydawać się niezwiązana z aktualnymi dolegliwościami.

Osteopatia kieruje się żelaznymi zasadami które mówią o  jedności organizmu. Ciało jako struktura i wszystkie procesy w nim zachodzące to nierozerwalna jedność. Równie istotne w medycynie osteopatycznej jest założenie, że najlepszego lekarza każdy z nas nosi w sobie – jest nim własny układ odporności. Nasze ciało ma zdolność samoleczenia i samoregulacji. w związku z tym zamiast ingerować z zewnątrz, wystarczy pobudzić i wspomóc układ odpornościowy Pacjenta.

Metoda McKenzie – metoda leczenia zaburzeń mechaniki kręgosłupa, zespołów bólowych, oraz schorzeń stawów obwodowych i kończyn. Wskazania do leczenia metodą McKenziego jest dyskopatia w stanie ostrym jak i przewlekłym. Sprawdza się także w zaburzeniach mechaniki – zespół dysfunkcyjny i posturalny w/g McKenziego. Zawiera część diagnostyczną i terapeutyczną. Po ustąpieniu objawów koncentruje się na profilaktyce. Wysoka skuteczność i powtarzalność wyników części diagnostycznej, jej stosowanie jako pierwszej, wydaje się być celowe dla określenia przyczyn dolegliwości. Metoda ta sprawdza się w sytuacjach, w których inne metody fizjoterapeutyczne nie mają zbyt wiele do zaoferowania – np.: skolioza reflektoryczna, kręcz szyi (mogą wystąpić w przebiegu dyskopatii). Istotą metody jest to, że pozwala ona wielu Pacjentom samodzielnie, po odpowiednim wyedukowaniu, radzić sobie z bólem. Celem nadrzędnym jest zabezpieczenie Pacjenta przed nawrotem dolegliwości. W terapii wykorzystuje się czynniki mechaniczne generowane siłami samego Pacjenta, jak i szeroką gamę technik manualnych. Zasadą jest, stosowanie najpierw indywidualnie dobranych ćwiczeń, a jeśli to konieczne, dodatkowo Terapii Manualnej – po wykluczeniu wszelkich przeciwwskazań do jej zastosowania.

Jedna z kompleksowych metod leczenia manualnego wykorzystywana przez fizjoterapeutów w celu eliminacji stanów bólowych oraz przywrócenia fizjologicznych warunków w obrębie układu mięśniowo – szkieletowego. Metoda ta opiera się głównie na technikach mobilizacji stawów oraz technikach rozluźniających nadmiernie napięte tkanki miękkie (mięśnie, torebki stawowe, więzadła).

System Briana Mulligana z Nowej Zelandii jest specjalistyczną metodą diagnostyczno – terapeutyczną ciągle rozwijającą się wraz z postępem medycyny i rozwojem badań naukowych. Nowatorskie podejście jego konceptu polega m.in. na połączeniu ruchu biernego wykonywanego przez terapeutę i ruchu czynnego wykonywanego przez Pacjenta. Mulligan uważa m.in, że zmiany w obrębie segmentu ruchowego mogą powodować ograniczenia ruchu i ból w czasie jego wykonywania. Zaburzenia w mechanice poszczególnych elementów segmentu ruchowego mogą wpływać na siebie wzajemnie, ale ich analiza powinna odbywać się w odniesieniu do całego segmentu ruchowego. Koncepcja Mulligana zakłada: „całkowitą bezbolesność podczas stosowania technik kinezyterapeutycznych”, funkcjonalne obciążenie powierzchni stawowych siłą grawitacji; ” łączenie ruchu biernego, mobilizacyjnego w płaszczyźnie powierzchni stawowych z czynnym ruchem kątowym w tym samym stawie”; „stosowanie docisku na końcu zakresu bezbolesnego ruchu”; ” wykonanie odpowiedniej liczby powtórzeń wyżej wymienionej procedury terapeutycznej”; polecenie „zadania domowego” dla Pacjenta, polegającego na wykonywaniu indywidualnie dobranych ćwiczeń. Kryteria oceny stanu pacjenta w tej metodzie zasadniczo nie różnią się od stosowanych przez innych terapeutów. Badaniu podlega określenie zakresu ruchu czynnego i biernego ze sprawdzeniem czucia końcowego, „ślizgu stawowego” oraz siły i elastyczności mięśni. Zwiększenie zakresu ruchomości i zmniejszenie dolegliwości bólowych oznacza znalezienie właściwego kierunku leczniczego.

Metoda NDT – Bobath największe zastosowanie w leczeniu dorosłych znalazła w przypadku Pacjentów po udarze mózgu. Koncepcja ta, to badania i terapia Pacjentów z zaburzeniami centralnego układu nerwowego (CUN) rozwiązująca problemy z zaburzeniami funkcji, ruchu i tonusu mięśniowego. Szczególny nacisk kładzie się na normalizację napięcia mięśni odpowiadających za prawidłową postawę i prawidłowy wzorzec ruchowy. Koncepcja Bobath od samego początku zwraca szczególną uwagę na konieczność prawidłowych oddziaływań na Pacjenta. Już na intensywnej terapii wszystkie oddziaływania lekarskie, pielęgniarskie oraz fizjoterapeutyczne muszą być wykonywane tak, aby nie utrwalać patologii. Niezmiernie istotne jest torowanie pozytywnych wzorców postawnych i ruchowych, wykorzystując różnorodne zasady należące do koncepcji  NDT.

Jest kompleksowym sposobem usprawniania, stosowanym u dzieci z problemami neurologicznymi, ortopedycznymi i genetycznymi. Można ją stosować u noworodków jak i dzieci z opóźnionym rozwojem.

Przez lata koncepcja była modyfikowana zgodnie z nowymi odkryciami, obserwacją i doświadczeniami z zakresu medycyny – głównie neurofizjologii tak, że z powodzeniem może być również wykorzystana w rehabilitacji u osób dorosłych z różnego rodzaju zaburzeniami ruchu.

Główne cele tej metody to:

• normalizacja napięcia mięśniowego,
• hamowanie patologicznych odruchów, np. przez odpowiednie ułożenie,
• stymulacja do wykonywania automatycznych reakcji i prawidłowych czynności ruchowych, niezbędnych do osiągnięcia samodzielności,

Wszystkie wykonywane czynności kontrolowane są dłońmi terapeuty. Ruch prowadzony jest wolno i stopniowo, tak aby dziecko mogło włączyć się do prowadzonej terapii.

Do spełnienia powyższych celów służą tzw. punkty kluczowe, znajdujące się na ciele dziecka, należą do nich: głowa, bark i biodra. Terapeuta uczy wykształcać prawidłowe reakcje prostowania i równowagi, co prowadzi do opanowania czynności zgodnych z sekwencją rozwojową. Aby założenia zostały spełnione konieczne jest odpowiednie dopasowanie sposobów wspomagania do potrzeb i możliwości Pacjenta, dlatego program prowadzonej terapii jest indywidualny, wraz z osiągniętymi postępami modyfikowany.

Bardzo ważna jest ścisła współpraca z rodzicami, którzy powinni pilnować, aby dziecko powtarzało i wykorzystywało w życiu codziennym czynności, które zostały już opanowane i te, nad opanowaniem których pracuje. Istotne jest, aby terapia nie wywoływała u dziecka uczucia stresu czy braku bezpieczeństwa.

Koncepcja ta zwraca uwagę na prawidłową pielęgnację i wykonywanie wszystkich innych czynności od samego początku trwania choroby.

Terapia metodą NDT-Bobath umożliwia dziecku wszechstronny rozwój, aby mogło uzyskać jak największą niezależność w życiu oraz aby mogło maksymalnie wykorzystać swoje możliwości.

Wykorzystano materiały:

1.Matyja M., Domagalska M.: Podstawy usprawniania neurorozwojowego według Berty i Karela Bobathów. Śląska Akademia Medyczna, Katowice 1997
2.www.ndt-bobath.pl
3.www.fizjoterapia.pl

Metoda Ackermanna to bardzo precyzyjna i kompleksowa metoda leczenia manualnego stawów kręgosłupa, cechująca się szybką i celową diagnostyką. Terapia oparta jest na bardzo dokładnej diagnozie stanu układu kostnego oraz skutecznym postępowaniu terapeutycznym. Każdy ruch w tej terapii charakteryzuje się precyzją i dokładnością dając zamierzony efekt. Metoda pozwala na bardzo wybiórcze działanie, dlatego zostaje odblokowany tylko i wyłącznie ten krąg, który powodował ból i dolegliwości Pacjenta. Metoda znalazła zastosowanie w: bólach głowy, szyi i kończyn pochodzenia kręgosłupowego, przepuklinach krążka międzykręgowego, rwie kulszowej, udowej, ramiennej, bólach w obrębie miednicy.

Dry Needling czyli igłoterapia punktów spustowych.

Zabieg ten ma na celu neutralizowanie nadmiernej aktywności punktów spustowych. Terapeuta z wielką precyzją (czasem co do milimetra) dokonuje delikatne wkłucie drażniąc struktury odpowiedzialne za proces chorobowy.

Traumatologia sportowa jest dziedziną medycyny, która zajmuje się leczeniem specyficznych urazów związanych z uprawianiem danej dyscypliny sportowej. Wyczynowy jak i amatorski sport niesie za sobą ryzyko urazów. Cały nasz zespół wspiera aktywny tryb życia więc murem stajemy do walki z kontuzjami naszych sportowców przez poprawę propriocepcji, skutecznym leczeniu bólu, walką z przeciążeniami, zerwanymi więzadłami, naderwanymi mięśniami i przygotowaniem sportowców do sezonu startowego.

Sukces zależy od wyniku. Wynik od możliwości, a możliwości od dobrego przygotowania.

Ćwiczenia sensomotoryczne stymulują odruchowy mechanizm kontroli nerwowo – mięśniowej, który wpływa na prawidłowe ustawienie poszczególnych części ciała względem siebie. Prawidłowe ułożenie ciała w trójwymiarze zdeterminowane jest sprawnym działaniem receptorów czucia głębokiego (proprioreceptorów). Receptory te ulegają zaburzeniu w wyniku urazów układu ruchu czy chorób układu nerwowego.

Trening sensomotoryczny przywraca prawidłową funkcję receptorów czucia głębokiego. Stosowany jest bardzo powszechnie w przygotowaniu ruchowym osób aktywnych fizycznie i zawodowych sportowców. Ćwiczenie czucia głębokiego przyczynia się do zmniejszenia ryzyka odniesienia kontuzji poprzez przyspieszenie reakcji na dynamiczną zmianę pozycji ciała. Należy pamiętać, że duża liczba problemów związanych z uszkodzeniem aparatu torebkowo – więzadłowego wynika z zaburzeń biomechanicznych, związanych z nieprawidłową pracą receptorów czucia głębokiego.

Trening Core lub Core Stability to trening stabilizacji głębokiej. Należy zrozumieć to jako trening głębokich mięśni tułowia. Celem jest kontrola „centrum” naszego ciała. Początkowo trening prowadzony jest w statyce, później również wprowadzamy dynamikę. Tego typu ćwiczenia wykorzystujemy w pracy z osobami przychodzącymi do gabinetu z bólem kręgosłupa jak i osobami amatorsko i zawodowo zajmującymi się sportem. Należy zwrócić szczególną uwagę na zastosowanie Core Stability u dzieci zaczynających przygodę ze sportem. Budowa nowych umiejętności, techniki, mocy, wytrzymałości na stabilnym tułowiu może przynieść oczekiwane rezultaty. Każdy sport jest kontuzjogenny więc zaczynając od najmłodszych zawodników dajmy szanse na to, żeby walka z rywalem, a nie z bólem była najważniejsza.

Dodatkowo  według Kiblera trening Core zapewnia „optymalny transfer sił z obręczy biodrowej i barkowej na kończyny oraz zapewnia optymalne warunki pracy dla pozostałych grup mięśniowych położonych dystalnie”. W takim razie moc naszych kończyn wychodzi w pierwszej kolejności z mięśni tułowie.

Mięśnie te prawidłowo funkcjonujące tworzą bazę dla wszystkich ruchów na obwodzie. Bez względu na uprawianą dyscyplinę nie ma mowy o prawidłowej technice, maksymalnej sile i mocy bez solidnego wsparcia z centrum. Nie możemy mówić o super osiągach jeżeli do bolida F1 wstawimy silnik od „malucha”.

Większość bólu który doświadczamy wynika z przeciążeń, uszkodzeń tkanek miękkich. Diagnozowanie zaburzeń w obrębie więzadeł, ścięgien, powięzi oraz mięśni oparte jest w większości na badaniu funkcjonalnym ze szczególnym uwzględnieniem dysbalansu mięśniowego. Leczenie oparte jest na technikach energizacji mięśni, mięśniowo – powięziowym rozluźnieniu, technikach aktywnego rozluźniania, treningu głębokiej stabilizacji, terapii punktów spustowych.

Dwadzieścia pięć lat temu w Japonii Dr KENZO KASE stworzył i rozwinął KINESIOTAPING jako efektywną terapię problemów stawowych i reumatyzmu. Kinesiology Taping to metoda terapeutyczna stosowana w leczeniu schorzeń ortopedycznych, neurologicznych i układu mięśniowo-szkieletowego. Jej istotą jest ocena patologii w obrębie układu mięśniowo-szkieletowego, a następnie zastosowanie w rehabilitacji bólu przewlekłego, stanów zapalnych, osłabienia siły mięśniowej, deformacji stawowych i innych schorzeń obejmujących mięśnie szyi, tułowia oraz kończyn. Dysfunkcje stawowe są w większości powodowane przez nierównowagę mięśniową, którą możemy wyrównywać odpowiednio aplikując plaster. Ten sposób myślenia daje nieograniczone możliwości pracy z Pacjentem z zastosowaniem plastra. Możliwości stosowania to nie tylko fizjoterapia sportowa, ale użyteczność technik w pracy z Pacjentem bólowym, z obrzękami. Metoda znalazła zastosowanie w przypadku pracy z blizną np. pooperacyjną, stosowana jest u kobiet w ciąży, w terapii neurorozwojowej i neurologicznej.

Wpływ tapingu:
1.Na funkcje mięśni:

• redukcja zmęczenia mięśni,
• poprawa funkcji mięśni nadmiernie rozciągniętych,
• zmniejszenie wzmożonego napięcia mięśniowego,
• zwiększenie zakresu ruchu,
• usunięcie bólu.

2. Na funkcje układu limfatycznego:

• usprawnienie krążenia krwi i chłonki,
• zmniejszenie zastojów tkankowych,
• zmniejszenie stanów zapalnych,
• otwarcie drenażu limfatycznego pod skórą,
• zmniejszenia nienaturalnego czucia skóry i mięśni.

3. Na funkcje stawów:

• zmniejsza niewłaściwe ustawienie spowodowane dysbalansem mięśniowym,
• zwiększa zakres ruchu,
• zmniejsza odczucia bólowe,
• normalizuje napięcie mięśniowe i powięziowe.